تبیین نقش خودرهبری بر سرمایه‌های انسانی کارکنان مراکز آموزش عالی: تحقیقی موردی دربارۀ دانشگاه تهران

پژوهش حاضر با هدف تبیین نقش خودرهبری بر سرمایه‌های انسانی کارکنان مراکز آموزش عالی انجام شده ‌‌است. روش پژوهش توصیفی- همبستگی و روش تحلیل از نوع مدل‌یابی معادلات ساختاری است. جامعة پژوهش شامل کارکنان هفت دانشکدة پردیس علوم اجتماعی و رفتاری دانشگاه تهران به تعداد 197 نفر بوده که با استفاده از روش نمونه‌گیری طبقه‌ای با اختصاص متناسب، 131 نفر از آنان انتخاب شده است. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامة خودرهبری ابیلی و مزاری (2014) با پایایی (96/0=α) و پرسشنامة سرمایه‌های انسانی نادری (2012) با پایایی (96/0=α) استفاده شد که روایی محتوا و سازة آنها نیز بررسی و تأیید شد. به‌منظور تحلیل داده‌ها از آزمون‌های کولموگروف اسمیرنوف، تی‌ تک‌گروهی، ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون گام‌به‌گام و مدل‌یابی معادلات ساختاری استفاده شد. نتایج نشان می­دهد خودرهبری و سرمایه‌های انسانی کارکنان، بالاتر از حد متوسط بوده و خودرهبری (71/0r=) با سرمایه‌های انسانی کارکنان رابطة مثبت و معناداری (p